Rudi Jamaer
"Voor dit interview had ik haast. Ik had mijn dag volgepland met afspraken en stelde voor het interview online te doen. Rudi stelde dat wijselijk in vraag. Dat hielp me vertragen. Ik schrapte alles uit mijn agenda wat niet strikt noodzakelijk was en bracht een heerlijke namiddag door bij deze professionele rustbrenger."
Wie is Rudi - de drijvende kracht achter Atelier Jamaer?
(Zonder aarzelen) Een rustbrenger. In mijn vorige job had ik een leidinggevende functie. Mijn kracht zat in rust brengen in de groep, bij moeilijke situaties als een rots blijven staan.
Ik ben een rustig mens. Ik kan goed luisteren, ben empathisch en kan heel veel verantwoordelijkheid dragen: kwaliteiten die ook in mijn vorige job van pas kwamen, maar daar zat ik niet op m’n plek. Op een gegeven moment zat ik zelfs tegen een burn-out aan. Ik zat voortdurend in mijn hoofd.
Door terug in mijn handen te kruipen, geraakte ik uit mijn hoofd. Dat is mijn redding geweest: de liefde voor hout vinden.
Â
Ik heb de opleiding tot ‘Belgian Wood Worker’ gevolgd, daar werkten we enkel met handgereedschappen. Toen voelde ik: dit is het! Geen lawaai, gewoon gefocust bezig zijn met de handen zoals vroeger. De tijd vloog daar, ik zat zo in het moment.
 Daar werd ik wakker geschud. ‘Ik moet een betere work-life balans vinden’, dacht ik. Ik ben er nu pas achter dat dat bullshit was. Je moet een lìfe balance vinden, dan kan je op alle vlakken floreren.
Â
Mensen vragen me: ‘En je inkomen dan?’ Wij hebben het geluk dat we ons huis al afbetaald hebben en hebben toegevingen gedaan op luxevlak. Zo hebben we bijvoorbeeld een auto zonder veel knopjes. Het idee dat er iets chique voor de deur moet staan hebben we losgelaten. Het is spannend geweest om daarvoor te kiezen, maar het is het waard. Ik bleef me afvragen: ‘Wat is mijn bijdrage aan de wereld?’. Nu is dat duidelijk: geborgenheid creëren, mensen helpen terug verbinding te maken met ambacht en met elkaar.
Â
Hoe en waarvoor kunnen mensen terecht bij Atelier Jamaer?
Ik wil mensen een mooie beleving geven die ze zich herinneren. Ik breng hen terug in hun handen, uit hun hoofd. Hier kunnen ze terug met elkaar en met tijd connecteren.
Â
Mensen kunnen hier terecht voor workshops lepelsnijden. Voor mijn fans wil ik nog wat uitbreiden naar kommetjes maken, tafeltjes, … Ook is er de lepelreis op 9 dinsdagavonden. Daar beginnnen we met een spatel, dan een rechte lepel, dan een kromme lepel, en stap voor stap groei je in vakmanschap. Maar het gaat nog steeds meer over ‘in het moment zijn’. En dan is er nog het lepelcafé natuurlijk, waarbij ik gewoon een plek wil aanbieden om deze hobby uit te oefenen met gelijkgestemden. Mét appelcake (lacht).
Â
Aan welke van jouw activiteiten zou je zelf het liefst deelnemen?
Zo’n lepelreis. Als je het echt in de vingers wil krijgen, moet je die meedoen. Geen 1 lepel is immers hetzelfde en ze zijn allemaal mooi om te schenken.
Â
Waar zit jouw REWILD DNA?
Ik ben niet geboren om binnen te zitten. Ik voel me een jager verzamelaar. Ik heb natuur nodig om gelukkig te zijn. Ik moet op blote voeten op de aarde kunnen zijn. Die bomen die me hier omringen en die ik zo koester, die heb ik nódig, ik ádem hout. Ik zou trouwens ook geen boom snoeien om een lepel te kunnen maken, ik krijg mijn hout van boomverzorgers of bij stormschade. In ruil geef ik lepels of workshops. Dat ruilen en geven, daar krijg ik voldoening van!
Â
Wat is jouw lievelingsplek buiten?
Deze plek. Ik herinner me nog dat mijn papa hier op een bankje zat en zei: ‘dit is mijn paradijs’. Ik wist toen nog niet zo goed wat hij bedoelde, maar nu ik hier onder deze grote boom mijn atelier heb, begrijp ik het volledig. Soms zijn we hier lepels aan het snijden en dan kijken we naar boven, dan zien we die grote kruin in al z’n glorie en moet ik terug aan papa’s woorden denken. Dankzij de bomen blijft het hier ook koel in de zomer. Elke dag ben ik dankbaar dat ik hier ‘onderweg’ mag zijn.
Â
Welke tip heb jij om meer tijd buiten door te brengen?
Ik moet ook soms achter de computer kruipen, maar mijn lichaam roépt echt om naar buiten te gaan. Hoe meer je dat doet, hoe meer je gaat merken dat we dat ook echt nodig hebben.
Toen ik nog op kantoor zat ging ik ’s middags wandelen, een grote uitgestippelde route. Dan at ik mijn boterhammen wel achter mijn bureau. Ik sluit me helemaal aan bij jullie slagzin: ‘Maak gewoon dat ge buiten zijt!’
Â
Een andere tip is vroeg opstaan om je dag goed en bewust te kunnen beginnen: ik wandel eerst met blote voeten door de tuin, dankbaar voor de nacht en de nieuwe dag die ik krijg, dan doe ik een ochtendstretch en dan lees ik over persoonlijke ontwikkeling. Zo begint m’n dag altijd goed!
Â
Wat was jouw wildste avontuur tot nu toe?
Compostella (zonder aarzelen). Ik was nog nooit alleen op vakantie geweest en nog nooit te voet met een rugzak. Op mijn 50e  heb ik mezelf dat cadeau gedaan: 6 weken te voet, alleen. Het was heel spannend, maar daar heb ik geleerd het vertrouwen te hebben dat alles op z’n pootjes terecht komt. Het is de mooiste herinnering die ik heb. Het onderweg zijn, elke stap die je zet gefocust zetten, het doel dat onbelangrijk werd, het genieten onderweg, die traagheid en het leven van uit een rugzak; eten, drinken, slapen. Dat was zo’n bevrijdend gevoel, ik zat helemaal in een bubbel. Wetende dat ik hier thuis zo’n veiligheid had om naar terug te komen, pure dankbaarheid voelde ik. Daarna ging ik overal te voet naartoe. Ik weet nog hoe verontwaardigd ik was over de snelheid waaraan wij leven.
Â
Welke wilde ideeën heb je voor de toekomst van Atelier Jamaer?
Als ik wild mag dromen: ergens een community met kippen en honden en ambachtsmannen en een pizza oven en een grote tuin. Liefs ergens in het bos, met een rivier die daar naast stroomt, met dalen en heuvels, dicht bij de zee, dan komt Fanny ook mee (lacht). Dat kan perfect in de Ardennen, moet niet ver weg zijn. Ergens waar natuur en rust te vinden zijn.
Â
Heb je voor jezelf ook nog een wilde droom?
Terug zo’n wandeltocht. Elk jaar bij Pasen begint dat te kriebelen. Sinds mijn tocht naar Compostella besef ik dat het niet uitmaakt waar. Je moet niet per sé een pad bewandelen dat al bevolkt is door massatoerisme, je kan overal je eigen pad vinden.
Â
Â